Vanmorgen was het weer hardloop ochtend voor Jeroen, de laatste keer in Macedonië dus hij heeft er extra veel van genoten! Toen hij terug kwam kroop hij nog even terug in bed voordat we naar het ontbijt zijn gegaan. Het ontbijt was wederom weer erg lekker, vandaag is de dag dat we een auto gehuurd hebben dus op naar “Lale Tours” om de auto op de halen. We kregen een Kia RIO mee. Deze was in mei nieuw aangeschaft en hij zag er dan ook puntgaaf uit. Dit puntgave maakte Jeroen (Jeroen mocht chauffeur spelen) lichtelijk zenuwachtig want tja ’t verkeer hier is eigenlijk niet echt te omschrijven. Auto’s, bussen, tractoren en jawel ook vee gebruikt de weg op hun eigen wijze en parkeren tja kan ook werkelijk overal waar nog niemand staat.
Kort en goed de reis begon, op naar Vevcani. Dit is een dorp niet direct aan het meer maar ten noorden van het meer een stuk het land in, zo’n 40 km vanuit ons startpunt. We werden gelijk gelukkig toen we bestemming bereikt hadden: wat een waanzinnig mooi plaatsje. Hier lopen de bronnen die vanuit de bergen komen langs de straten. Dit gaf een waanzinnig beeld! Wonderlijk waar ’t water allemaal vandaan komt. De tocht met de auto naar een parkeerplek was wel spannend. Smalle straatjes, soms in de 1e versnelling omdat t zo steil was, en soms tja stond je vast omdat je een tegenligger zag aankomen. Maar Jeroen heeft ons er zonder krassen door weten te krijgen. In dit plaatsje hebben we een tijdje rondgelopen en wat gedronken. Dit plaatsje is vind zichzelf van vroeger uit een aparte staat. Hier kun je dus ook paspoorten en geld kopen van deze staat (hartstikke nep natuurlijk maar grappig on te zien).
De we vervolgde zich naar een heel andere kant namelijk het gedeelte aan de andere kant van het natuurpark waar wij aan het Ohrid meer zitten, hier aan de andere kant is het Prespameer. Dit is een stuk kleiner en een stuk minder toeristisch. 80 km om de berg naar Oteshevo, waanzinnig wat een landschappen komen we tegen slingertje slangetje omhoog en omlaag en van de ene in de andere verbazing van hoe prachtig het hier is.
Aangekomen in Oteshevo waar we op zoek gaan naar een cache parkeren we bij een groot hotel en zegt geocaching ons dat we nog 1000 meter rechtdoor moeten. Dat doen we dan maar, wandelen een stukje en er staan hekken: private property. “Je kan er wel langs,” zeggen we bijna tegelijk, “laten we dat maar doen.” Uiteindelijk zien we op ’t hek ‘open from 8.00 / 20.00’ dus waarschijnlijk mochten we gewoon door. Het landschap veranderde in een soort spooktoerisme. Geen mens te bekennen, overal gaten in de weg en her en der een compleet vergaan wc-gebouw, kleedhokjes, basketbalveld en ga zo maar door. Na 900 meter stond er een enorm hotel totaal verlaten kapot en vergaan, waaw dit is interessant!! Laten we er in gaan dat zou Ilse ook gedaan hebben. Gelukkig keek ik nog net even naar rechts en midden om straat een schildpad… helemaal verbaasd wij eropaf foto’s maken. Geweldig om te zien dit is toch echt bijzonder.
Na een hoop foto’s zijn we het hotel binnen gegaan beetje oppassen dat we nergens door de grond zouden zakken of dat we een zwerver uit zijn middag dutje zouden halen of wellicht een slangen holletje overhoop zouden trekken. Hier hebben we heerlijk foto’s gemaakt en ons verwonderd over hoe het kan dat dit er nog zo bij staat! De cache was even later gevonden en we konden deze als 2e en 3e vinder ooit loggen.
Terug wandelend naar het hotel waar we geparkeerd hadden kregen we wat trek en besloten daar even te lunchen, heerlijke bruschetta gefrituurde zucchini hebben we hier gegeten.
Het plaatsje Stenje ligt 4 km verderop hier hebben we even snel een cache gepakt in een oud scheepswrak om hierna de overtocht door de bergen terug naar het meer van Ohrid te maken. Dit is een ware klim met talloze haarspeldbochten en afgronden. Wederom waanzinnig mooi, echter is de weg erg slecht en moet je slalommen om de kuilen en gaten. Totaal tot aan de andere kant ben je ongeveer een uur onderweg. Ergens over de helft zijn we gestopt bij een uitzichtpunt en een punt waar we even een klein klimmetje moesten maken, maar waar je fenomenaal vergezicht hebt waarbij je de 2 meren kan aanschouwen. We blijven ons keer op keer verbazen over hoe mooi het is.
De rit volgde naar beneden en wanneer je het nationaal park uit rijdt staan er 2 mannetjes met bordjes te wachten om je er door te laten, maar pas nadat je geld hebt betaald. Dit wisten we, maar ja hoeveel geld zal hij ons afhandig maken? Raampje open en hij keek een keer naar de auto en zei gedecideerd 140, waarop Jeroen verbaasd zei 140?? Snel zei hij alsof wij stom waren noooo 110, hahaha dat ging wel heel makkelijk. We hebben er even heerlijk om gelachen.
Het restte ons door te rijden langs de kust naar Ohrid om te tanken, echter bij ’t plaatsje Trpeza waar wij eerder vorige week geweest waren, waren er ineens koeien die het heerlijk vonden staan midden op straat en dachten poh hier hou ik t wel uit. Slalommend tussen 3 koeien door konden we weer verder. Nu nog even opfrissen voor een lekker diner en dan zijn we alweer toe aan onze laatste dag hier morgen… wat gaat de tijd toch snel!
Macedonië 2018
Dag 1 – Aankomst
Dag 2 – Pinnen in Ohrid
Dag 3 – Eerste ontdekkingstocht
Dag 4 – Extreme rustdag
Dag 5 – Het strand van Bane 2
Dag 6 – Sveti Naum
Dag 7 – Albanië
Dag 8 – Wandeling naar Struga
Dag 9 – Macedonisch leren eten
Dag 10 – Nationaal park Galicica
Dag 11 – Spelletjes en lezen
Dag 12 – 50 tinten grijs of wild-west-taferelen
Dag 13 – Met de huur-auto op pad
Dag 14 – Moussaka en Baklava
Dag 15 – The end
0 reacties