Toen we in 2015 naar Cuba gingen, hebben we het voor het eerst gedaan: ’s morgens vertrekken en nog niet weten waar je ’s avonds zou slapen. Toen wisten we echter al wel dat we naar Vinales zouden gaan en daar was een slaapplaats snel gevonden. Voor deze vakantie was het plan nog iets vrijer. Nadat onze geplande reis naar Bali en Java niet door kon gaan, besloten we zo lang mogelijk te wachten met het bepalen van een bestemming. En dat is gelukt! Pas een week of twee geleden bepaalden we de richting: de Dolomieten.
Niek had gisteren alle spullen al gepakt. We sliepen vanmorgen enigszins uit, ontbeten rustig en stapten rond kwart over 10 in de auto. Zoals gezegd, was de richting inmiddels bekend. Maar we hadden bewust geen bestemming bepaald. Is de reis niet vaak mooier dan de bestemming? We spraken af dat we ongeveer een uur of vijf zouden rijden en dan zouden kijken waar we ergens onderdak konden vinden.
Met de auto volgeladen met een koelbox op 12 volt, een tent, een mega luchtbed en andere kampeerspullen voor het geval we onderweg op een camping zouden belanden en natuurlijk met de overige vakantiespullen, broodjes drankjes en snoep, reed Niek het eerste deel Duitsland in. Al vrij snel begon het: Baustelle. En dat hield de hele middag wel aan, al dan niet voorzien van Baustellestau, ofwel files. We hebben veel Stelle gezien, maar weinig Bau. Op al die plaatsen stonden kilometers weg afgezet, maar er werd weinig uitgevoerd.
Langzaam werd het landschap wat mooier toen we Köln voorbij waren en in de regio van Frankfurt reden. Na ruim 2,5 uur sturen wisselden Niek en ik elkaar af en kreeg ik het stuur in handen. De weg werd allengs glooiender, we zagen mooie dalen met pittoreske dorpjes en naderden Stuttgart. We zaten inmiddels op de 500 gereden kilometers, dus was het tijd om weer even de benen te strekken en om de bestemming voor de avond en nacht te bepalen.
Zouden we voor iets in Stuttgart gaan? Eigenlijk vonden we een plekje in een klein dorpje dicht bij de natuur leuker. Al die handige apps bieden uitkomt en Niek vond een leuk hotel/restaurant op een paar kilometer rijden. Voor 60 euro inclusief ontbijt voor ons beiden vonden we dat prima, dus ging Niek boeken. Naam en adres, telefoonnummer, betaalwijze. Doe maar creditcard. Oh nee.. Die ligt in de auto. Dan maar iDeal, dat werkt ook altijd goed. Dus Niek klikte de bank aan, bevestigde de betaling en drukte op verzenden. Het bekende cirkeltje ging draaien, en toen: Error! Een wit scherm verscheen en de zwarte tekst liet niets aan duidelijkheid te wensen over.
Ik keek gelijk in mijn bankierenapp en zag dat de betaling wel al afgeschreven was. Maar er kwam maar geen bevestigingsmail. En terug naar de webwinkel, zoals normaal gebeurt, lukte nu ook niet meer. Wat nu? Dan bellen we toch gewoon? Ik begon in mijn beste Duits, dat aardig roestig is geworden met de jaren. De mevrouw leek mij te begrijpen, maar ‘hätte keine E-mail und kein Reservierung’. Ik ging in het Duits verder, maar de mevrouw schakelde over op Engels. Dat is toch wat comfortabeler.. We moesten maar gewoon die kant op rijden en dan Tripadvisor bellen.
Zo gezegd zo gedaan. En vlak voordat we bij het leuke Kulinarium am der Glens kwamen, een lieflijk en typisch Zuid-Duits of Oosterrijks verblijf, kreeg Niek toch een bevestigingsmail binnen. Het was voor de receptie nog even zoeken, maar uiteindelijk werd de kamer in orde gemaakt. We dropten onze spullen en gingen eigenlijk direct weer weg voor nog een wandeling en een hapje eten. We wandelen door afwisselend bos, vonden een paar caches, bezochten het leuk gelegen Bärenschlösse en wandelden daarna naar Büsnau.
Hier kwamen we terecht bij een heerlijke Italiaan: Trattoria Al Fredo. Deze lag precies tussen een voetbalveld en een tennisbaan, dus ik voelde me prima thuis. Enorme porties eten, echt waar! En Niek genoot nog eens extra van de lekker Chianti wijn. Een kopje koffie en een glaasje limoncello maakten de avond compleet en toen moesten we door het donker terug. “Nee, we gaan niet door het bos,” zei Niek. Maar het enige alternatief was in het donker langs de grote weg. Dat bleek nog minder aantrekkelijk. Mopperend en zeurend stapte Niek kordaat daarom toch het bos in. Dat ging ook nog eens op en af, maar bleef gelukkig in de buurt van de weg. We liepen beiden met zaklamp. Bij Niek kwam er alleen maar uit: ” Ik zei nog zo dat ik dit niet ging doen” en “Dit vind ik echt niet leuk”. Terwijl ik het stiekem best cool vond.
Uiteindelijk bereikten we na een kilometer of twee het Kulinarium weer en zijn we nu veilig op onze kamer. Een leuk en afwisselend begin van onze vakantie met natuurlijk wat opstartproblemen. Maar wat is het weer fijn om onderweg te zijn!
We wilden met de bus maar dit avontuur is ‘nog’ niet gelukt en het werd een taxi (die overigens 8 euro kost). Na een ritje van 20 minuten kwamen we aan in Ohrid en konden we pinnen, althans dat dachten we. De eerste keer kregen we een melding dat ‘t niet goed ging of iets dergelijks. 2e poging: pas bleef erg lang weg, maar daar was hij weer en ja hoor pinautomaat buiten werking… Gelukkig zijn er genoeg te vinden en al snel hadden we geld uit de muur.
Italië 2020
Dag 1 – Bestemming onbekend
Dag 2 - Kleurrijk en nat Innsbruch
Dag 3 - Tante Gert en de Olympsche gedachte
Dag 4 - Italië here we come!
Dag 5 - Zeker geen vruchteloze expeditie
Dag 6 - Luieren, of toch niet...
Dag 7 - Een jok- en fopfiets en houten billen
Dag 8 - Klinkende glazen en rammelend bestek
Dag 9 - Van Panarotta naar Panna cotta
Dag 10 - Campinggas(ten) on tour
Dag 11 - Treinen naar Trento (waarom het ov in Italië zo goedkoop is)
Dag 12 - Inpakken en door...
Dag 13 - Saai Sankt Johann en karaktervol Kitzbühel
Dag 14 - Diepe dalen en enorme hoogtepunten
Dag 15 - Koeiencorso en Speedy Gonzalez
Dag 16 - Uren in de rij voor een trio
Dag 17 - Om door een ringetje te halen
Dag 18 - Happy Heidelberg
Dag 19 - Indrukwekkende plekken
0 reacties