Wat gaat de tijd toch hard we zitten alweer op dag 7, gisterenavond hadden we nog even watermeloen gekocht hier om de hoek. Bij het aansnijden zakte er een tegel achter de keuken ineens 10cm omlaag. Alle hens aan dek “Jeroen hou jij m vast geef ik n ruk aan de keuken” en ja hoor hij kwam los en we hebben de tegel gered. Vandaag zit hij alweer vastgemaakt aan de muur!
Vandaag hebben we een excursie Albanië op de planning staan, om 4 minuten voor 9 moesten we verzamelen bij Lale Tours hier een paar meter verderop. Paspoorten inleveren zodat ze ons goed konden inschrijven en wachten tot de overige mensen ook arriveerden. Na een vertraging van een half uurtje gingen we met 16 man de bus in samen met onze gids Victor die sinds 3 maanden in Macedonië woont. Hij vertelde wat ons allemaal te wachten stond en voor we het wisten waren we bij de grens. Hier begon het avontuur, de grens bleek onderbezet qua personeel en ze hadden geen zin om ons te helpen tja zo gaat dat hier. Ondertussen kwam de een na de andere Albanees Macedonië binnen door een keer lief te kijken en een gevulde handshake te doen en ja hoor je kan door… corruptie ten top. Na een half uurtje mochten we dan toch door om vervolgens bij de volgende controle ook maar wat geld te geven en te hopen dat we er door mochten, en dit mocht. We reden in Albanië, wat waren we benieuwd en wat vonden we t ontzettend mooi, heel anders dan we ons voorgesteld hadden. Tuurlijk zag je aan de ene kant een heleboel bunkers en kaalgekapte bergen om het vluchten tegen te gaan want tja dan werd je gewoon doodgeschoten! Gelukkig is dat nu wel anders en is t land in ontwikkeling.
De eerste stop was in Pogradec een stadje dat flink aan het ontwikkelen is. Hier hebben we ergens koffie kunnen drinken en vertrokken we verder richting de stad Korce 45 km kris kras door platteland en bergen. Werkelijk fantastische uitzichten hebben we hier. We blijven er allebei bij dat ’t landschap wel echt waanzinnig mooi is en we ons echt verwonderen over het land. Van vroeger uit is het zo dat de rijke bestuurders van het land Mercedes rijden en je ziet nu bijna elke Albanees in een Mercedes rijden want tja anders hoor je er niet bij. Echter kunnen ze vaak de auto net betalen maar niet altijd de benzine dus op de route van 45 km naar Korce kwamen we langs 40 tankstations… wonderlijk… de gids vertelde ons verhaal na verhaal over de cultuur over de politiek en elk verhaal was weer even interessant.
Aangekomen in Korce maakten we een wandeling en begonnen bij de 2e en 3e hands markt, dit was wel echt de armoe hier zaten de mensen met kleedjes werkelijk oude meuk, oude strijkijzers, oude fietsbellen, oude telefoon opladers van de steentijd echt pure armoe. Hierna liepen we verder over een wat mooier marktje met overal kraampjes met groente fruit bonen en noten, dit was ontzettend leuk om te zien. We vervolgend de route naar een waanzinnig leuk pleintje met veelal leuke restaurantjes hier hadden wij “toeristen” de tijd om in souvenirs winkel te kijken waar Jeroen en ik gelijk weg liepen tja dit is niet ons ding. Via een wat luxere en moderne straat liepen we richting een oogverblindende kathedraal waar op dat moment juist een huwelijk bezig was, en we kregen hier tegenover een heerlijke lunch en konden hier gezellig met elkaar kletsen. Wij zaten naast de gids dus konden nog eens goed bespreken en doorvragen over alles. Bij het dessert, ik weet niet meer hoe we er op kwamen, vroeg de gids: “Wat zijn jullie van elkaar vrienden, familie…?” Waarop ik zei: “Wij zijn een stel,” waarna ik het nog eens moest herhalen.. nou dat had hij nou nooit verwacht want we zagen er helemaal niet uit als een “homostel”. Dit namen wij maar op als een groot compliment en zo was het ook bedoeld. Na het eten kregen we even de gelegenheid rond te lopen waarin iedereen de kathedraal indook en wij op onze “Prins Sanders” manier de zijstraatjes in doken en genoten van de rustige straatjes achteraf.
De bus stond al weer klaar om ons mee te nemen naar een van de verlaten dorpjes, er zijn 6 dorpjes die vrijwel verlaten zijn op een aantal oude dorpsbewoners na. De jeugd trekt hier weg naar de steden omdat er eigenlijk vrijwel geen voorzieningen zijn. Dit straalt het dorpje ook uit echter zijn dit de dorpjes waar wij zo ontzettend van houden. We stopten bij jawel wederom een prachtig kerkje en daar kwam de “knuffel oma” van het dorp aangelopen en we werden allemaal met heerlijke natte pakkerds welkom gehete. Jeroen zou Jeroen niet zijn als hij in het Macedonisch “hallo oma” zei, toen kreeg hij direct een extra pakkerd! Bij oma konden we zelf gebreide sokjes kopen; dit sloegen we maar even over ze zagen er mij te warm uit en kleurden niet bij Jeroen zijn mooie benen! Ook mochten we bij iemand anders even een kijkje nemen in de woning en zagen we hoe ze vroeger echt geleefd zouden hebben. Dit dorp ligt aan het Prespameer het meer aan de andere kant van de berg.
En we reden verder, kwamen langs pelikaaneiland, een eiland dat volledig onbewoond is sinds enige jaren en waar ontzettend veel pelikanen leven. Echter is dit het échte pelikaaneiland en niet het pelikaaneiland dat vele touraanbieders gebruiken, want daar vind je geen pelikaan! Wanneer je hier heen gaat kom je slangen, schildpadden, pelikanen en aasgieren tegen.
Een eind verder mochten we de grens weer over deze keer gaven we geen geld dus tja wat doen ze dan? Ze zetten je lekker even aan de kant van de weg en laten je gewoon wachten gewoon omdat t kan… half uur later kwamen de paspoorten terug en konden we door. Via het nationaal park Galicica reden we terug van het Prespameer naar het meer van Ohrid. met haarspeldbochten en we gingen enorm hoog: 2000 meter. Hier konden we even foto’s nemen en vervolgens de afdaling richting thuishaven.
Nu zitten we vol verwondering terug te denken aan deze geweldige excursie die Victor ontzettend leuk en vol met humor gedaan heeft. Jeroen kon zich ook heerlijk laten gaan met zijn woordgrapjes en verbeteringen wat t nog leuker maakte en nog meer humor gaf! Wie weet doen we nog een tour met Victor.
Nu moeten we ons maar eens klaar maken voor een lekker diner. Tot morgen, hopelijk hebben jullie weer genoten van dit verslag.
Macedonië 2018
Dag 1 – Aankomst
Dag 2 – Pinnen in Ohrid
Dag 3 – Eerste ontdekkingstocht
Dag 4 – Extreme rustdag
Dag 5 – Het strand van Bane 2
Dag 6 – Sveti Naum
Dag 7 – Albanië
Dag 8 – Wandeling naar Struga
Dag 9 – Macedonisch leren eten
Dag 10 – Nationaal park Galicica
Dag 11 – Spelletjes en lezen
Dag 12 – 50 tinten grijs of wild-west-taferelen
Dag 13 – Met de huur-auto op pad
Dag 14 – Moussaka en Baklava
Dag 15 – The end
0 reacties