We weten dat velen inmiddels met ons meelezen dankzij alle superleuke reacties. Goed nieuws voor jullie: vandaag liep het behoorlijk uit de hand. Dat begon al met mijn wekker die mij om 6.15 uur zonder mededogen uit een toch al onrustige slaap losrukte. Vandaag stond er weer een pittige training op het programma namelijk! Maar die bijna 8,5e kilometer gingen heerlijk en de duik erna in het koele meer was zalig. Toen ik om kwart voor acht de kamer weer opliep, was Niek al helemaal fris en klaar voor de dag. Dat had ik deze vakantie na het lopen nog niet eerder meegemaakt!
We hadden ons het plan in het hoofd gehaald om vandaag ons wandeluithoudingsvermogen eens op de proef te stellen. En ons leven in de waagschaal. Want we zouden gaan wandelen van Ohrid naar Struga, een plaats die zo’n 15 kilometer verderop ligt. Onderweg lagen er nog wat caches op de route. Maar we hadden natuurlijk geen idee hoe de route zou zijn en wat we allemaal tegen zouden komen.
Bepakt en bezakt gingen we rond kwart voor negen richting onze eerste uitdaging: de bus van Peshtani naar Ohrid. Hoe het bussysteem hier werkt, hebben we na ruim een week nog niet door. Soms heb je geluk en komt er snel één. Op andere momenten kun je lang staan wachten en krijg je zeurende taxichauffeurs aan je kop. Een ding weet je wel zeker: de bus is altijd spotgoedkoop. Nu was de bus er na 10 minuten en was de eerste horde makkelijk genomen. Ook lukte het om op de door ons gewenste plaats uit te stappen. En daar begon onze wandeling, vooralsnog door de straten van Ohrid. Maar natuurlijk niet de hoofdweg, nee, de weggetjes overal langs en tussendoor. Dat is wat we het liefste doen. Zo kwamen we langs oude vervallen huisjes, hordes bijenkassen, leuke strandjes en eindeloze landbouw. We kwamen langs het hotel van Tom en Martine, al weten we nog niet welke het nou was. En we vonden ook een voetbalveld (jaja Martijn, je kunt dus ook op gras trainen, maar de straat is fijner, zie foto).
Aan de rand van de plaats Ohrid aangekomen was het aan ons om een route richting Struga te vinden. Een stoep is hier buiten de stad niet te vinden. Dus liepen we kilometers langs een 80-weg, af en toe de berm in springend wanneer er weer een gekke Macedoniër veel te hard langs kwam scheuren. Maar ook genietend van wat we allemaal om ons heen zagen. Geweldig mooie huizen, leuke boerderijtjes, nog meer landbouw, maar ook oude gebouwen (sorry Ilse) en auto’s. Na een kilometer of zes waren we bij onze eerste cache, dat wil zeggen, daarvoor moesten we eerst nog 80 meter klimmen langs een klooster naar een klein kerkje dat alleen via een smalle bergtrap te bereiken was. Maar vanwaar het uitzicht fenomenaal was en de cache snel gevonden.
Nu was het tijd voor een drankje vonden we. Dus afdalen vanaf het kerkje en de keuze: 2 km schuin rechts richting een dorpje of 2,5 km schuin links richting een cache genaamd Debra Beach. In de omschrijving van de cache stond dat dit pas aangelegd was. Dat leek ons wel mooi om te zien en daar konden we vast ook wat drinken… Niets bleek minder waar. In de middle of nowhere was een kade van een paar honderd meter aangelegd. En waar de cache moest liggen, zaten mensen die niet weg gingen. Na een kwartier op een bankje te hebben gezeten, stonden we op en togen we verder richting Struga, nog zo’n 8 kilometer vanaf hier. Gelukkig vonden we onderweg wel een strandtentje waar we een koele versnapering snel achteroversloegen. Dit gedeelte van de wandeling was ook mooi. Vlak langs het meer en later over een soort van boulevard met hotels, appartementen en strandtenten. Weliswaar deels verpauperd, maar wellicht in de toekomst weer een pareltje.
Het centrum van Struga naderde. Hier is een plek waar het water het meer uitstroomt in de Zwarte Din die dan vervolgens landinwaarts gaat. Dit is verreweg het mooiste gedeelte van Struga. Een soort dammetje zorgt voor een mooie stroomversnelling en een flink aantal bruggen overspannen de ‘zwarte rivier’. De oorsprong van de naam is ons nog onduidelijk, aangezien het water superhelder is. De bruggen werden door de jeugd gebruikt als springplank om lekker af te koelen in het water. En aan weerszijden werd de Zwarte Din geflankeerd door rijen bars, restaurants en cocktailtentjes. Dit deed ons denken aan de wijk Navigli in Milaan, alleen dan wat ruimer opgezet. Bij één van deze tentjes genoten wij de lunch, onderwijl genietend van de spelende jeugd, de duizenden vissen die we in het water zagen of de colonnes meeuwen die vochten om de stukjes brood die de toeristen (ja, wij ook) in het water gooiden.
-
Jeugd springt van de brug in Struga
-
Oude gebouwen blijven gewoon staan - er is toch ruimte genoeg
-
Grote huizen met veel ruimte zijn heel normaal in Macedonië
-
Iemand is creatief geweest met stenen op het strand
-
Autowrakken zijn er in Macedonië genoeg te vinden
-
Boerenland tussen Ohrid en Struga
-
Mijlpaal langs de oude weg van Ohrid naar Struga
-
Uitzicht vanaf een kerkje op de berg
-
Jeroen en Niek tijdens hun reis in Macedonië voor de oorsprong van de Zwarte Drin in Struga
Na de lunch de volgende uitdaging: terug naar Ohrid. We vonden een bushalte, maar de bus kwam niet. Na een kwartier of zo stopte er een “taxi”. Niet de legale taxi, maar meer een uit het zwarte circuit. Die wilde ons voor 100 Denar (1,70) naar Ohrid brengen. De prijzen van de bus! Omdat we in de chaos van Struga niet langer wilden wachten, besloten we mee te gaan. Dit leverde ons nog een tour door Struga op waar hij andere passagiers moest afzetten en oppikken. Onder het rijden was de man continu aan het appen, telefoneren, een geanimeerd gesprek aan het voeren met de meneer op de achterbank of met nog andere dingen bezig. Dat alles combineerde hij met de stelregel maximaal twee seconden afstand houden, het liefst nog (veel) minder. Wonder boven wonder zijn we ongedeerd gebleven en belandden we veilig in Ohrid.
Daar besloten we nog een wandeling langs het water te maken en onderwijl nog een cache op te pikken. Deze kant van Ohrid, de oostkant, hadden we nog niet gezien. Er bleek een prachtige, kilometers lange boulevard te liggen met een haventje, strandtentjes en cocktailbarretjes. Erg leuk! Maar onderhand hadden we wel genoeg gelopen en wilden we terug. Dus na de laatste cache gevonden te hebben, liepen we richting grote weg. Tientallen taxi’s reden voorbij. Of ze nou vol of leeg waren, geen enkele stopte er voor ons. En we lachten nog wel zo lief.. Gelukkig kwam na een minuut of tien een busje langs en konden we eindelijk naar huis. Een dag met bijzonder veel en veel bijzondere indrukken. En met uiteindelijk voor ons een wandeling van zo’n 24 kilometer op de teller met voor mij ook nog eens de training erbij. Zoals gezegd.. het LIEP behoorlijk uit de hand vandaag 🙂
Macedonië 2018
Dag 1 – Aankomst
Dag 2 – Pinnen in Ohrid
Dag 3 – Eerste ontdekkingstocht
Dag 4 – Extreme rustdag
Dag 5 – Het strand van Bane 2
Dag 6 – Sveti Naum
Dag 7 – Albanië
Dag 8 – Wandeling naar Struga
Dag 9 – Macedonisch leren eten
Dag 10 – Nationaal park Galicica
Dag 11 – Spelletjes en lezen
Dag 12 – 50 tinten grijs of wild-west-taferelen
Dag 13 – Met de huur-auto op pad
Dag 14 – Moussaka en Baklava
Dag 15 – The end
0 reacties