Het was weer een sportdag voor mij, dus de wekker stond om kwart over zes. Maar om vijf over zes werd ik al wakker en voelde ik me fit. Dus rap eruit, sportspullen aan en een intervalduurtraining gedaan van 8,5e kilometer. Na de duik in het meer voorzichtig Niek wakker gemaakt en overlegd wat het plan was vandaag. Nadat we eergisteren een wandelroute van ruim 15 km en in totaal ruim 22 km over relatief vlakke weg hadden gelopen, was vandaag iets meer uitdaging gewenst.
We besloten te gaan wandelen in het nationale park Galicica. Dit park waren we eerder al een keer een stuk ingegaan via een paadje. We hadden toen een rood-wit bordje aan een boom gezien en hebben jullie nog gevraagd of iemand de route herkende (zie dag 4). Omdat het allemaal zo onduidelijk was, hadden we bij Lale Tours een wandelkaart van het hele nationale park gekocht. Hierop stonden routes die we vast moesten kunnen vinden. We stippelden een route uit die ons ook langs twee caches zou voeren. Hierover spraken we bij het ontbijt met twee Limburgse gasten die ook in onze Villa verblijven en spontaan kregen we het aanbod van een lift naar het eerste kerkdorpje waar we anders over de weg naartoe hadden moeten sjouwen. Dat sloegen we natuurlijk niet af.
Na water en lunch ingeslagen te hebben vertrokken we per auto naar Elshani. Hier werden we afgezet bij het startpunt van de door ons gekozen wandelroute. Een route van een kilometer of 16, zo hadden we ingeschat. Het startpunt lag op ongeveer 870 meter en daar begon meteen onze klim. Wat een prachtige route hebben we gelopen! Het landschap was ontzettend divers. Zo liep je over een smal rotspaadje, zo midden in het bos en zo weer over uitgestrekte weilanden en velden. Het was of er iedere keer een theaterdoek open werd gedaan en je in een compleet andere scène terecht kwam. En leuk was dat er ontzettend veel hoogtemeters gemaakt moesten worden. Althans, dat vond ik. Niek kwam bij de eerste echt steile klim, die overigens ook echt, echt steil was, al snel in de moppermodus. Ik ben er inmiddels aan gewend en vraag dan of hij het nog wel leuk vindt. Het antwoord is dan steevast “Ja”. Die eerste klim leverde ons prachtige uitzichten over het meer en de omgeving op. En uiteindelijk ook een cache. En daar hadden we maar een kilometer of 6 voor hoeven lopen.
We voelden ons nog prima en besloten er een etappe aan vast te knopen. Een stuk klimmen weer langs prachtige gebieden. Onderweg was nog een cache verstopt bij een grot. De weg hiernaartoe was ook weer een immens stijle klim over zeer gladde rotspaadjes. Niek liet me het laatste stuk alleen klimmen, en hij had gelijk. De cache heb ik niet gevonden, dus het was vergeefse moeite. En dat terwijl in de beschrijving van de cache werd gewaarschuwd voor gevaarlijke dieren. Behalve Niek heb ik echter niks gevaarlijks gezien..
Ow ja toch.. honden! We liepen een heel eind door een weiland en zagen in de verte al een kudde schappen met twee herders. Eerst zwaaiden zij vriendelijk naar ons. Toen kwamen ineens uit de andere richting twee honden luid blaffend op ons af gestormd. En dat vind Niek toch altijd fijn! Die eerst nog vriendelijke schaapsherders begonnen allemaal gebaren te maken en in het Macedonisch te roepen. Wij wisten niet meer of het nou tegen ons of tegen de honden was. Ik maakte eruit op dat de honden bij de kudde hoorden en dat wij gewoon door moesten lopen. Maar Niek was nog niet zo overtuigd. Enige dwang van mijn kant en nog meer gebaren van de herders zorgden ervoor dat wij rustig doorliepen en de honden ons passeerden richting hun kudde. Door dit gedoe waren we wel het pad kwijt geraakt.. oh ja, het pad.. rood wit! Dat bordje hadden we al eens gezien. Aan een boom. Tijdens de route hebben we ontdekt. Dat er overal op stenen rode, witte en blauwe strepen en stippen zijn gezet om routes te markeren en op kruispunten staan knooppuntborden met richtingen en afstanden. Dat was eigenlijk wel super geregeld dus! Enfin.. wij hadden de rood-witte strepen uit het oog verloren en keken verdwaasd om ons heen. De herders floten, maakten wilde gebaren er bepaalde richting op. Wij staken onze hand op en konden gelukkig onze route na enig zoekwerk in de gewezen richting vervolgen.
Een flinke uitdaging lag nog voor ons. Vanaf de weide zagen we alleen maar hoge bergen. We hadden ons al beseft dat we daar overheen moesten en dus weer flink zouden moeten klimmen. De weide ging over in bos en daar begon de klim. We zagen een hoop lange stokken liggen en dachten aan Nordic Walkers. Ping! Twee mooie stokken per persoon gezocht en als volleerde hikers bedwongen we de laatste beklimming naar een hoogte van 1550 meter. We zagen daar weer het prachtige meer liggen evenals de dorpjes Peshtani en Elshani. Een afdeling van zo’n 700 meter scheidde ons van ons beginpunt. Ik had onderweg een paar keer gezegd dat het fijn was dat we alleen nog maar hoefden te dalen aan het einde. Maar 700 meter dalen op rotsachtige bergpaadjes waarbij je steeds uit moet kijken of je niet over de rand kiepert, is ook geen lolletje. Nieks gemopper begon. Maar na een tijdje werd het stil. Toen begon ik me echt zorgen te maken. De dorpjes zagen we steeds, het biertje lonkte. We leken dichterbij te komen, maar zeker wisten we het niet. Zou het een ware tantaluskwelling zijn (Niek dacht dat jullie lezers die term niet zouden kennen, nou, ik daag jullie uit!!) of zouden we nog een koel drankje bereiken? Ik was er zelf al redelijk klaar mee en Niek helemaal. Maar gelukkig, we kwamen weer tussen de bebouwing en uiteindelijk op het pleintje waar we begonnen waren. Tijd voor een biertje! Dus op zoek naar een kroeg of restaurant.
Is er in dat hele dorp geen kroeg te vinden! Pragmatisch als we zijn, kochten we een biertje en een fles water in de supermarkt en nuttigden dit bij een overdekte picknickbank. Wat smaakte dit lekker, ruim vijf uur nadat we aan de wandeling begonnen waren. We maakten een praatje met een ander Nederlands stel en knapten wat op. Niek had tijdens de laatste afdaling bezworen dat hij niet meer ging lopen en met de taxi naar huis wilde. Maar ik wilde graag lopen en zei: “Kijk. Als we nou dit en dit paadje nemen, lopen we bijna recht naar Peshtani, veel sneller dan die omweg van 5 km die de taxi moest nemen. Niek stemde in. We hadden het dorp net verlaten toen er drie wanhopig kijkende mensen onze richting op liepen. “Spreken jullie Nederlands?” klonk het met een Limburgs accent. Deze drie mensen, waarvan er een zwaar hijgend tegen een paal geleund stond, hadden de route geprobeerd die wij ook via de gps hadden gevonden, maar zeiden dat ze niet verder konden. Wij, eigenwijs als we zijn, zeiden dat we het toch ging proberen en dat ze met ons mee mochten lopen, met GPS. Die hadden ze niet. Nadat we de dame die helemaal kapot was, ons laatste water hadden gegeven (dat hadden zij ook niet meer) durfden ze het aan met ons mee te lopen, de laatste etappe.
Onderweg ging het steeds in het Limburgs: “Ow nee hier zijn we niet geweest. Jowal joh, die besjes, die had ik nog gezien. Oh ja, nou weet ik het weer. Maar hier hebben we toch nog niet gelopen? Jawel dat was met dat hekje weet je nog?” (Sorry, het Limburgs kan ik niet typen). Uiteindelijk bleken ze bij een weiland niet ver genoeg door te hebben gelopen waardoor ze het pad niet terugvonden. Met ons GPS lukte dat wel. De mensen waren heel blij, want zij waren al bang dat ze een heel lange omweg moesten maken. Ze boden ons, aangekomen in Peshtani, een drankje aan, dat wij dankbaar accepteerden. Daarna namen we nog een frisse duik in het meer en nu zijn we gesloopt. Bij. Mij staat 31,2 km op de teller, 39.607 stappen. Dat worden er wel meer dan 40.000 vandaag. En Niek klaagt dat zijn voeten ontploffen. Overigens heeft hij ook een hele witte band in zijn nek waar de camera vandaag heeft gehangen! :”) hahaha. Het was weer mooi vandaag, maar we eten vanavond denk ik dicht bij huis 🙂
Macedonië 2018
Dag 1 – Aankomst
Dag 2 – Pinnen in Ohrid
Dag 3 – Eerste ontdekkingstocht
Dag 4 – Extreme rustdag
Dag 5 – Het strand van Bane 2
Dag 6 – Sveti Naum
Dag 7 – Albanië
Dag 8 – Wandeling naar Struga
Dag 9 – Macedonisch leren eten
Dag 10 – Nationaal park Galicica
Dag 11 – Spelletjes en lezen
Dag 12 – 50 tinten grijs of wild-west-taferelen
Dag 13 – Met de huur-auto op pad
Dag 14 – Moussaka en Baklava
Dag 15 – The end
0 reacties