Nu is het mijn beurt een verslagje te schrijven. Na het vele wandelen van gisteren (ja ja, een stappenrecord) hadden we ons voorgenomen vandaag rustig aan te doen. Het plan was om met de boot naar een restaurantje te varen (Bane2) en daar lekker aan het strand te liggen en tussendoor te genieten van een heerlijke lunch die bij onze boeking inbegrepen zat.

De wekker ging wat later dan de afgelopen dagen (voor mij zelfs ruim twee uur later) en wij schuifelden richting ontbijt. We hoorden van andere gasten dat de dagtrip die zij gisteren naar Albanië hadden gemaakt, erg goed bevallen was. Dat moeten we onthouden! We hoorden van ons gastvrouw Sonja ook dat de weersverwachting slecht was en we Bane2 beter een andere keer konden doen.

De plannen wijzigden dus. En omdat het een rustdag is en we in totaal ook zes leesboeken hadden ingepakt, werd dat het plan. Eerst lekker in de tuin van onze Villa. Maar toen het ineens begon te regenen, gooiden we de boeken in de tas en vluchtten we naar een restaurant om de hoek voor een kopje koffie. We waren er net op tijd, want een wolkbreuk was gaande. Ik had een lekkere cappuccino en Niek de lokale koffie. Die was maar 30 Dinar, omgerekend 50 cent. Maar daarvoor kreeg je wel de inhoud van het koffiefilter erbij! Dit was te proeven aan te koffie en zeker te zien in het kopje. Niek kreeg het met moeite weg en bestelt de volgende keer denk ik geen lokale koffie meer.

Niek maakte me tweemaal in met Kolonisten van Catan, een van onze spelletjesverslavingen. Tijd voor actie dacht ik daarna. Het was droog, dus waarom zouden we voor de lunch niet een korte wandeling de bergen in maken. Kort, dus op slippers. We verlieten Peshtani aan de bergzijde. De huizen die we zagen, werden gammeler en gammeler. Het leek een soort spookdorp te worden. Mensen zagen we niet meer en we konden ons ook amper voorstellen dat die er wel woonden. Het pad werd allengs slechter en smaller. En mijn slippers gladder en gladder. De weg bleef ons hoger en hoger voeren waardoor het dorp verder van ons verwijderd raakte.

De regen mindere en wij keerden terug naar ons luxueuze appartement. Niek maakte me tweemaal in met Kolonisten van Catan, een van onze spelletjesverslavingen. Tijd voor actie dacht ik daarna. Het was droog, dus waarom zouden we voor de lunch niet een korte wandeling de bergen in maken. Kort, dus op slippers. We verlieten Peshtani aan de bergzijde. De huizen die we zagen, werden gammeler en gammeler. Het leek een soort spookdorp te worden. Mensen zagen we niet meer en we konden ons ook amper voorstellen dat die er wel woonden. Het pad werd allengs slechter en smaller. En mijn slippers gladder en gladder. De weg bleef ons hoger en hoger voeren waardoor het dorp verder van ons verwijderd raakte.

Ik wilde steeds maar verder lopen, er stellig van overtuigd dat het pad ergens heen moest leiden. Te meer omdat we onderweg een wandelroutebordje ontdekten. Plots kwamen we langs een vervallen huisje waar een enorm hond voor het hek stond. “Dit vind ik echt niet leuk hoor,” aldus Niek. We gingen er snel langs en vervolgden het pad. Een bocht naar links, zie je wel, we gaan we richting beneden. Twee tellen later: een bocht naar rechts. “Ik ga terug, jij met je dit pad gaat wel ergens heen. Niet waar wij heen moeten.”

Deze keer besloot ik eens naar Niek te luisteren. We liepen het in omgekeerde volgorde. Of nou ja, liepen? Mijn slippers spekglad zorgden ervoor dat ik haast leerde skiën. Ik gleed en glibberde en sloeg zo soms hele delen van het pad over zonder een stap te (kunnen) zetten. Niek schrok steeds en werd er haast boos om. Ook al omdat we inmiddels bij het huis met de hond waren en hij als de dood was dat de hond naar buiten zou komen. Met gevaar voor eigen hart en leven kwamen we uiteindelijk beneden aan.

De middag ging snel. Een lekkere lunch met een enorme hoeveel tavche-gravche, een wittebonengerecht, en twee flinke hamburgers hielpen ons deze middag door. We twijfelden erover aan het strand te gaan liggen, maar gezien de weersverwachting kozen we voor boven. En daar aangekomen brak plots de zon weer volop door. We hebben een tijd op het balkon gelezen, zijn zowaar verbrand. En toen.. sloeg het weer opnieuw om. Hoosbuien en onweer. We zijn naar binnen gevlucht en wachten rustig op beter weer, zodat wij in de avond op zoek kunnen naar een leuke eetgelegenheid. Hoe een rustdag toch onrustig kan verlopen!

Dag 3 < – > Dag 5

Macedonië 2018
Dag 1 – Aankomst
Dag 2 – Pinnen in Ohrid
Dag 3 – Eerste ontdekkingstocht
Dag 4 – Extreme rustdag
Dag 5 – Het strand van Bane 2
Dag 6 – Sveti Naum
Dag 7 – Albanië
Dag 8 – Wandeling naar Struga
Dag 9 – Macedonisch leren eten
Dag 10 – Nationaal park Galicica
Dag 11 – Spelletjes en lezen
Dag 12 – 50 tinten grijs of wild-west-taferelen
Dag 13 – Met de huur-auto op pad
Dag 14 – Moussaka en Baklava
Dag 15 – The end